Да пачатку 1667 года вайна паміж Рэччу Паспалітай і Маскоўскім царствам вялася вельмі пасіўна. За 13 гадоў супрацьстаяння бакі былі абяскроўлены, не было ні сродкаў, ні сіл для наступлення. Усе ваенныя дзеянні зводзіліся да дробных памежных сутычак паміж нешматлікімі атрадамі.
І колькі б яшчэ доўжылася гэтая самая кровапралітная вайна ў гісторыі Вялікага княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай, дакладна не вядома, аднак, як часта бывае ў такіх выпадках, у гульню нечакана ўступіла трэцяя моцная дзяржава, якая мела намер скарыстацца слабой пазіцыяй варагуючых бакоў на сваю карысць.
Гэтай трэцяй сілай была Асманская імперыя, якая назірала за ходам вайны ў чаканні зручнага моманту для нападу. Выпадак прадаставіўся, калі казацкі гетман Пётр Дарашэнка абвясціў сябе і правабярэжную Украіну пададзенымі Асманскай імперыі і Крымскага ханства. Як толькі гэтая навіна дайшла да Стамбула, тут жа рушыў услед загад для васальных крымскіх татара аб вылучэнні разам з Дарашэнкам на Рэч Паспалітую.
19 снежня 1666 года ў бітве пад Браілавам Дарашэнкам разграміў нешматлікі атрад пад кіраўніцтвам польскіх палкоўнікаў Махоўскага і Красоўскага, а затым татары і казакі разрабавалі і спустошылі наваколлі Львова, Камянца і Любліна. Ад татарскіх набегаў пацярпела і кантралюемая Масквой левабярэжная Украіна.
І ў Рэчы Паспалітай, і ў Маскоўскім царстве разумелі, што працяг вайны сябар з сябрам будзе толькі на руку Асманскай імперыі і крымскім татарам. Таму абодва бакі хутка прыйшлі да рашэння, што неабходна падпісаць мірную дамову і наяўныя ваенныя сілы кінуць на абарону сваіх тэрыторый.
Месцам правядзення перамоваў аб свеце стала вёска Андрусава на Смаленшчыне. Амбасадары ад абодвух бакоў прыехалі туды ў пачатку студзеня 1667 года. Рэч Паспалітую прадстаўлялі: стараста жамойцкі Юрый Карл Глебавіч, вялікі маршалак надворны Крыштаф Зафіша, вялікі пісар Літоўскі Кіпрыян Павел Брэстоўскі і падкаморый Крамянецкі Стэфан Ледахоўскі. Ад Маскоўскага царства былі: шацкі намеснік Апанас Лаўрэнцьевіч Ордзін-Нашчокін, кадомскі намеснік Багдан Іванавіч Ордзін-Нашчокін і дзяк Рыгор Багданаў.
Перамовы прайшлі адносна хутка, час у дадзенай сітуацыі меў сваё значэнне. Андрусаўскае перамір'е было падпісана 30 студзеня 1667 года.
Згодна з умовамі, падпісанага Андрусаўскага перамір'я:
- Рэчы Паспалітай вярталіся Полацак і Віцебск з паветамі, гарады: Дынабург, Рэзіцы, Марыенбург, а таксама Лівонія і правабярэжная Украіна;
- Маскоўскаму царству пераходзіла Смаленскае ваяводства з усімі гарадамі, Чарнігаўскае ваяводства, Старадубскі павет і частка левабярэжнай Украіны ад Пуціўля да Дняпра;
- Кіеў з акружнасцю ў адну мілю павінен быў заставацца пад уладай Масквы да 5 красавіка 1669 г., а затым Масква абавязана была вярнуць горад Рэчы Паспалітай.
- мяжа дзвюх дзяржаў праходзіла па лініі Кіеў - Прывулкі - Ромны - Недрыгайлаў - Белаполле і далей да стыку з мяжой Маскоўскага царства. Левабярэжная Украіна на поўдзень ад гэтай лініі і да Запарожжа аб'яўлялася тэрыторыяй Вольнага Запарожскага войска. Гэтае войска павінна было падпарадкоўвацца як каралю Рэчы Паспалітай, так і Маскоўскаму цару;
- бакі дамовіліся аб сумеснай вайне і дапамозе адзін аднаму і ўкраінскім казакам у выпадку нападу крымскіх татараў і Асманскай імперыі;
- па ўмовах перамір'я абодва бакі гарантавалі свабодны гандаль паміж Рэччу Паспалітай і Маскоўскім царствам, а таксама недатыкальнасць паслоў;
- шляхта, мяшчане, яўрэі і татары мелі права на продаж сваёй маёмасці і магчымасць перасялення на тэрыторыю Рэчы Паспалітай;
- перамір'е заключалася на 13 гадоў і 6 месяцаў.
Такім чынам перамір'е ў вайне, якая доўжылася 13 гадоў і для абодвух бакоў стала вельмі затратнай, як у жывых людзях, так і ў фінансах, было заключана хутка, без вялікіх спрэчак і фактычна гэтае перамір'е стала мірнай дамовай. Найбольш у гэтай вайне пацярпела Вялікае княства Літоўскае, бо вайна ішла ў асноўным на тэрыторыі княства. І нягледзячы на тое, што па ўмовах Андрусаўскага перамір'я ВКЛ фактычна нічога не губляла, страты фінансавыя, а асабліва людскія былі катастрафічнымі. Колькасць жыхароў княства скарацілася прыблізна на 51%, і потым спатрэбілася вельмі шмат часу, каб колькасць жыхароў Літвы аднавілася да чысла, якое было перад пачаткам вайны 1654 – 1667 гадоў.
