Даўмонт валодаў княствам Нальшанскім са сталіцай у Крэве. Дата яго нараджэння не вядома, як і не вядома дакладна, хто былі яго бацькі. Па адной з версій, ён з'яўляўся сынам літоўскага, жамойцкага і рускага князя Рамана, па іншай - быў старэйшым братам Трайдзеня.
Як князь Нальшанскі, Даўмонт падпадаў пад уладу Міндоўга. У 1258 годзе ён адбіваў нашэсце аб'яднанага войска хана Бурундая і галіцка-валынскіх князёў. Аднак, пасля таго як Міндоўг сілай забраў яго жонку, Даўмонт разам з іншымі князямі складае змову супраць караля і ў 1263 годзе ім удаецца ажыццявіць забойства Міндоўга. Прастол Вялікага княства займае князь жамойцкі Трэнята.
У 1265-ым годзе Даўмонт разам з дваром і дружынай бяжыць з Нальшан у Пскоў, бо сын забітага Міндоўга Войшалка арганізоўвае карны паход на ўсіх князёў, якія ўдзельнічалі ў забойстве яго бацькі. У Пскове князь Даўмонт прымае хрышчэнне і атрымлівае імя ў гонар пакутніка Цімафея Палестынскага. Неўзабаве яго выбіраюць Пскоўскі князем. Даўмонт стварае баяздольнае войска з пскоўскага апалчэння, ядром якой з'яўляецца яго загартаваная ў баях нальшанская дружына лікам каля ста чалавек. Таксама князь умацоўвае Пскоў новай цаглянай абарончай сцяной.
Вядома, Даўмонт спадзяваўся вярнуць сабе Нальшанскае княства, таму двойчы хадзіў вайной на стаўленіка Войшалка ў Нальшанах Гердзеня. У 1266 князь здзейсніў напад на Полацак, неўзаметку прабраўшыся праз дрымучыя лясы ён уварваўся ў Полацак, разрабаваў яго і захапіў у палон жонку і дзяцей Гердзеня. Пакуль апошні збіраў войскі для пагоні, Даўмонт пераправіўся праз Дзвіну, адправіў абоз са здабычай у Пскоў, а сам застаўся чакаць пагоню. Калі прыбылыя воіны Гердзеня з саюзнікамі пачалі перапраўляцца праз брод, Даўмонт нечаканым конным ударам загнаў іх назад у раку, не даўшы перастроіцца ў баявы парадак. Гэтыя падзеі так моцна паўплывалі на наўгародцаў, што яны адмовіліся ад удзелу ў паходзе супраць Пскова, які ім прапанаваў вялікі князь Яраслаў.
Праз год у 1267-ым годзе князь Даўмон, сабраўшы дружыну з наўгародскіх добраахвотнікаў, зноў адправіўся ў паход на Літву, але, не здолеўшы вярнуць сабе Нальшанскую зямлю, змірыўся са стратай і прыняў рашэнне прысвяціць сябе служэнню Пскову. Неўзабаве ён ажаніўся з унучкай Аляксандра Неўскага.
У наступным 1268-ым годзе Даўмонт удзельнічаў у паходзе на Лівонскі ордэн. У бітве 18 лютага каля прыморскага замка Ракавора ён камандаваў палком правай рукі. Пасля бітвы ажыццявіў самастойны рэйд углыб Лівонскай тэрыторыі, дайшоўшы да Балтыйскага мора.
У 1269-ым годзе князь Даўмонт абараняў Пскоўскія землі ад набегаў крыжакоў і вытрымаў дзесяцітыднёвую аблогу Пскова. Увесну 1271 года з малалікім атрадам дагнаў і разбіў лівонскіх крыжакоў, якія вярталіся з рэйду па пскоўскай зямлі, абцяжараныя здабычай і палоннымі. 8 чэрвеня 1272-га года, не чакаючы падмогі з Ноўгарада, разбіў войскі лівонскага ордэна, якія падышлі пад сцены Пскова з вялікімі сіламі і з аблогавымі машынамі. Нечакана для крыжакоў Даўмонт зрабіў рашучую вылазку. Яму ўдалося рассеяць атрады суперніка, у гэтай бітве быў паранены магістр. Пасля перамогі ваенныя дзеянні распаўсюджваюцца на эстонскія тэрыторыі лівонскага ордэна, пасля чаго на два дзесяцігоддзі адбіваецца паляванне ў крыжакоў нападаць на Пскоў і яго землі. У гонар гэтай перамогі князь Даўмонт пабудаваў тры храмы ў гонар святых, якія дапамагалі яму ў бітвах.
У сакавіку 1299-га года лівонскія рыцары зноў аблажылі Пскоў. Уначы яны нечакана прарваліся на тэрыторыю Пскоўскага пасада. Даўмонт, рызыкуючы ўпусціць ворага ў замак, адчыніў вароты і імклівым нападам адкінуў ворага назад. Перамога зноў засталася за ім. І стала для яго апошняй, бо неўзабаве ён памёр ад эпідэміі. Пахавалі яго ў Пскоўскай Траецкім саборы. Над магілай быў павешаны меч з надпісам "Honorum meum nebus davo" (Гонар свой не аддам нікому). Ягоны сын Давід, які па волі бацькі вярнуўся на зямлю сваіх продкаў у Літву, у выніку стаў вялікім ваяром і абаронцам сваёй зямлі, як і яго бацька.
У XVI стагоддзі Руская Праваслаўная царква прылучыла князя Даўмонта да ліку святых, а ў 1574-ым годзе ў Пскове асвяцілі храм у гонар Святога Даўмонта-Цімафея.
