У 1283 годзе ў Пскове, унучка Аляксандра Неўскага, князёўна Марыя Дзмітрыеўна, нарадзіла сына Давіда, бацькам хлопчыка быў яе муж, які ўцёк з Літвы князь Нальшанскі Даўмонт. Збег ён, пасля таго як забіў князя Міндоўга за тое, што той, пасля смерці сваёй жонкі, выкраў яго жонку і прымусіў ажаніцца на сабе. Даўмонт збег у Пскоў, дзе гараджане выбралі яго сваім князем.
Давід жыў у Пскове да смерці сваіх бацькоў, якія памерлі ад мора ў 1299 годзе, і бацька, паміраючы, завяшчаў яму ехаць у Літву на радзіму. Давід, выконваючы завяшчанні бацькі, адправіўся да будучага вялікага князя Літоўскага Гедыміна. Гедэмін прыняў з вялікай радасцю Давіда, прызначыў яго кашталянам (камендантам) Гродна, а пазней выдаў за яго сваю дачку Беруту.
Баявая слава непераможнага Давіда Гарадзенскага пачалася ў 1305 годзе зімой, калі шматтысячнае войска крыжакоў, пад камандаваннем камтурута Конрада Міхтэнхагена аблажыла Гародню (Гродна). Давіду ўдалося вытрымаць аблогу да прыбыцця войскаў Гедыміна, і як толькі падышла дапамога, крыжакі былі разбіты.
У наступным 1306 годзе крыжакі вялікімі сіламі, зноў падступілі пад сцены Гародні, на гэты раз штурмам камандаваў комтур Эферхард фон Вірнербург з Кёнігсберга. Давід Гарадзенскі і гараджане змаглі абараніць свой горад, а захопнікі, спаліўшы пасад, адышлі дадому.
Спробы крыжакоў узяць Гародню, праваліліся і ў 1311 годзе, а ў 1314 годзе чарговая вылазка крыжакоў скончылася для іх вельмі плачана. У той год магістр Генрых фон Плоцку вырашыў аблажыць Навагрудскі замак. Навагрудцы звярнуліся па дапамогу да Давіда Гарадзенскага, і той не адмовіў ім у дапамозе. Навагрудскі замак стаяў на высокім узгорку і рыцарам у даспехах, да яго сцен было цяжка дабрацца і яны вырашылі пакінуць іх у абозе, чым і скарыстаўся Давід, са сваім нешматлікім атрадам напала на абоз крыжакоў, перабіў ахову. Гэтая атака прынесла яму каля 1500 коней, шмат зброі, даспехаў, правіянту і рыштунку, а ўсё што ён не змог узяць з сабой загадаў знішчыць. Пасля страты абозу крыжакам нічога не заставалася, як зняць аблогу і вяртацца дадому, але многім тэўтоны да яго так і не дайшлі. Давід ішоў наперадзе і знішчаў іх фурманкі, не пакідаючы ім прадуктаў харчавання і фуражу для коней, што засталіся ў іх. У адыходзячай арміі крыжакоў пачаўся голад, ежу здабываць было цяжка, а салдат, якія адставалі і адыходзілі, на пошук ежы, наганялі атрады Давіда Гарадзенскага і знішчалі. За шэсць тыдняў дарогі назад вярнулася толькі маленькая частка таго вялікага войска Навагрудка, які выступіў на штурм.
Давід Гарадзенскі быў не толькі добрым абаронцам, але і ўмела наносіў зваротныя ўдары, так у 1319 году ён здзейсніў набег на адзін з найбагацейшых рэгіёнаў Прусіі. Скарыстаўшыся разлівам рэк, ён прайшоў па бязлюдных мясцінах і, захапіўшы шмат палонных і багаццяў, ён спакойна вярнуўся дадому.
Не забываў Давід і пра Псков і не адзін раз прыходзіў ім на дапамогу ў барацьбе супраць крыжакоў. У 1322 і 1323 г. ён па просьбе Пскова прыйшоў яму на дапамогу, і дапамог адбіць горад ад штурмаў захопнікаў.
Крыжакі разумеючы што ў адкрытым баі ў іх не атрымліваецца адолець Давіда Гарадзенскага, вырашы адпомсціць яму за яго перамогі над імі, і нанеслі ўдар па яго родных і каханым людзям. У сакавіку 1324 года атрад крыжакоў таемна прабраўся да маёнтка Давіда Гарадзенскага і разрабаваў яго, забіўшы ўсіх жыхароў, у ліку якіх былі яго жонка з дзецьмі.
У адказ на забойства родных, Давід Гарадзенскі вырашае адпомсціць нямецкім рыцарам і адпраўляецца ў паход, у самае сэрца Нямеччыны. У 1326 годзе ён разам з саюзным польскім войскам, разграміўшы рыцараў у Мазовіі, ідзе да Брандербургу, рабуючы і руйнуючы ўсе землі на сваім шляху. Але, дайшоўшы да Франкфурта-на-Майне, ён быў забіты кінжалам у спіну, здраднікам, польскім рыцарам Анджэм Горстам, якому, хутчэй за ўсё, заплацілі крыжакі.
Ні хто не ведае, чым бы завяршыўся гэты паход, але, хутчэй за ўсё, Брандербург быў бы ўзяты, а непераможны Давід Гарадзенскі працягнуў бы ваяваць з крыжакамі, наносячы ім паразы за паразай. Ён памёр не пераможаным вялікім палкаводцам, абаронцам Гародні і Вялікага княства Літоўскага.
