Вялікі князь Літоўскі Гедымін, нарадзіўся прыблізна ў 1270 годзе, але да ўлады ён прыйшоў толькі ў 1316 годзе. Кім ён даводзіўся яго папярэдніку вялікаму князю Літоўскаму Віценю, дакладна не вядома. Хутчэй за ўсё, быў блізкім сваяком братам ці сынам, бо быў канюшым пры вялікакняскім двары, а гэтая пасада была адной з ключавых у княстве ў той час.
Паводле Тэўтонскай хронікі і паведамленняў польскага храніста Яна Длугаша, Гедымін займае пасаду пасля таго як, змовіўшыся з яго маладой жонкай, забівае князя Віценя. Так ці інакш, Гедымін стаў Вялікім князем і пачаў паспяхова ўмацоўваць Вялікае княства Літоўскае.
Далучэнне да ВКЛ суседніх земляў, Гедымін пачаў ужо праз год, пасля таго як прыйшоў да ўлады. Так у 1317 годзе, выкарыстоўваючы дыпламатыю, ён ажэніць свайго сына Альгерда з дачкой Віцебскага князя Марыі. Неўзабаве, у 1320 г. князь Віцебскі памірае, не пакінуўшы пасля сябе сыноў, і князем Віцебскім, выбіраюць Альгерда, які, натуральна, уключыў віцебскую зямлю ў склад ВКЛ.
Не прымусілі сябе доўга чакаць і вайсковыя справы. У 1320 годзе Гедымін прадпрымае ўдалы паход на горад Уладзімір-Валынскі, дзе княжыў Галіцка-Валынскі князь Уладзімір, сын Васілька Раманавіча. Горад, пасля ўпартага супраціву і смерці князя Уладзіміра здаўся Гедыміну. У гэтым жа годзе Гедэміну ўдалося ўзяць і валынскі горад Луцк.
У наступным 1321, мэтай ваенных дзеянняў Гедыміна, стаў Кіеў. Гедэмін з войскамі ішоў на Кіеў, і каля ракі Ірпень, якая цячэ недалёка ад Кіева, яго сустрэла Галіцка-Валынскае войска на чале з Львом Юр'евічам. У складзе Галіцка-Валынскіх войскаў таксама былі кіеўскія, бранскія, пераяслаўскія дружыны. Разграміўшы войска суперніка, Гедэмін рушыў далей, і ўжо ні хто не перашкодзіў яму аблажыць Кіеў, які пасля двухмесячнай аблогі здаўся. Аднак Кіеў не доўга, быў у руках Гедыміна, хутчэй за ўсё, каб не ўступаць у канфлікт, яму прыйшлося саступіць яго Залатой ардзе, і ўжо ў Літоўскім летапісе пад 1331 годам, ёсць запіс, у якім гаворыцца, што ў Кіеве сядзіць намеснік Залатой Арды.
З-за пастаянных набегаў татараў, войнаў з Галіцка-Валынскім княствам і крыжакамі, з Навагрудка, Гедымін пераносіць сталіцу ВКЛ у горад Вільню, які з 1323 года ўказваўся ў граматах Гедыміна як сталіца княства.
Існуе яшчэ легенда, у якой гаворыцца, што Гедымін, вяртаючыся з палявання, вырашыў заначаваць каля ўзгорка, а ўначы яму прыснілася жалезная ваўчыца, якая стаяла на вяршыні гэтага ўзгорка і жудасна выла. На наступны дзень, вядзьмак язычнік Ладзейка, расшыфраваў гэты сон наступным чынам. Гедымін, павінен пабудаваць тут горад, які жалезнай сцяной стане на шляху ў крыжакоў, Князь, выслухаўшы ведзьмака, і пабудаваў на ўзгорку каменны замак. Але гэта ўсяго толькі легенда, насамрэч, на месцы будучай сталіцы ВКЛ, ужо з 7 стагоддзя нашай эры, знаходзіліся селішчы крывічоў і горад был пад назвай Крывы-горад.
У збіранні земляў вакол ВКЛ, Гедымін не раз ужываў дыпламатыю, і шлюбы сваіх дзяцей, якіх у яго было не менш за шэсць. Пры дапамозе шлюбаў, ён яшчэ змог далучыць да Вялікага княства Літоўскага валынскія землі, якія адышлі да яго ў 1341 годзе пасля смерці князя Юрыя-Баляслава, у якога не было сыноў, аднак ён быў жанаты на дачцы Гедыміна, Офцы, што і паслужыла падставай уступлення Валыні у склад Літвы.
Чаргаванне дыпламатыі з адкрытай вайной, дапамагалі Гедыміну і ў барацьбе з крыжакамі. Так ён заключыць мірную дамову ў 1338 годзе з магістрам Лівонскага ордэна «аб вечным Міры», які дасць магчымасць перакінуць сілы на барацьбу з Тэўтонскім ордэнам. Да таго часу, Тэўтоны для ўзмацнення сваіх пазіцый у пастаянных сутычках з ВКЛ, пабудавалі замак Баербург. Які быў за 40 кіламетраў ад Коўна і 130 ад Вільні. Захоп гэтага стратэгічнага замка і стаў апошнім баявым паходам князя Гедыміна. У 1341 годзе пры аблозе замка, гарматны стрэл з Баербурга, смяротна раніць Гдэміна, неўзабаве, не гледзячы на смерць вялікага князя, замак будзе ўзяты яго войскамі.
За свае 25 гадоў кіравання, Гедымін значна змог пашырыць уладанне ВКЛ, разам з добраахвотна ўвайшоўшымі Полацкай, Віцебскай, Валынсокай, Мінскай, Турава-Пінскай зямлёй, ён змог адваяваць, на захадзе Падляшша з гарадамі Беласток, Бельск і Гайнаўка, на паўднёвым усходзе. завалодаў землямі да Чарнігава і Курска.
