Падчас Лівонскай вайны паміж ВКЛ і Маскоўскім княствам, маскоўскі цар Іван Жахлівы, у 1564 годзе, загадаў выступіць двум вялікім войскам, якія ішлі асобна і павінны былі злучыцца каля Оршы, і ісці далей, да Мінска і Навагрудка. Адна з гэтых армій пад камандаваннем п. і. Шуйскага выступіла да Оршы з Полацка, і налічвала 18 тысяч чалавек. Другая армія, пад камандаваннем князёў Cрэбных, колькасцю ў 25 – 30 тысяч чалавек, выступіла да Оршы з Вязьмы.
Шуйскі вёў свае войскі без баявога парадку, зброю і даспехі везлі на санках. Разведка не праводзілася, бо маскавіты былі ўпэўненыя, што ніхто на іх не нападзе. Тым часам літвінская разведка не драмала і своечасова далажыла гетману Мікалаю Радзівілу Рудому аб перамяшчэнні войскаў Шуйскага. Радзівіл, маючы войскі колькасцю ў 5-6 тысяч салдат, вырашыў зладзіць засаду і стаў чакаць падыходу маскоўскіх войскаў у лясістай мясцовасці каля ракі Ула недалёка ад Чашнікаў.
26 студзеня 1564 года, калі Шуйскі са сваім войскам падышоў да ракі Ула, гетман Радзівіл Руды загадаў атакаваць войскі маскавітаў. Нягледзячы на колькасную перавагу, маскоўскія салдаты, не паспеўшы прыняць баявы парадак і дастаткова ўзброіцца, паддаліся паніцы і пабеглі, кінуўшы свой абоз, які налічваў 5 тысяч саней. У гэтай бітве было забіта 9 тысяч маскоўскіх салдат і ўзята ў палон шмат шляхетных людзей. Сам жа князь Шуйскі, страціўшы ў баі каня, бег пешшу ў бліжэйшую вёску, дзе сяляне, бачачы, што маскоўскі багата апрануты баярын адзін, абрабавалі і забілі яго.
Другая маскоўская армія ўжо была на подступах да Оршы, калі даведалася пра разгром войска Шуйскага. Гэтая навіна прымусіла іх павярнуць назад і сысці ў Смаленск, такім чынам спынілася наступальная кампанія ўглыб тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага.
