Вялікі князь літоўскі Альгерд, у 1362 годзе вырашыў скарыстацца шчаснай для сябе палітычнай сітуацыяй, і ўзяць Кіеў далучыўшы яго зноў да ВКЛ. Справа ў тым, што да таго моманту Кіеў зноў быў пад татара-манголамі, але ў 1359 годзе памёр хан Бердибек, не пакінуўшы пасля сябе спадчыннікаў (таму што сам жа і знішчыў усю сваю радню), і за пасад Залатой Арды пачалася міжусобная вайна. У выніку барацьбы за ўладу ад яе аддзяліліся тры хана Хаджибей, Кутлуг-Бугу і Дзмітрый, якія трымалі пад кантролем Падоле і Кіеў.
Бацьку Альгрэда, Гедыміну, у свой час удалося далучыць Кіеў да ВКЛ і пасадзіць там свайго чалавека, але праз некаторы час, татары зноў захапілі горад. І вось цяпер у Альгерда зноў з'явіўся шанец вярнуць Кіеў у склад Вялікага Княства Літоўскага, зразумела, князь пачаў рыхтавацца да ваеннага паходу.
Каб не прыцягнуць да сябе лішнюю ўвагу, Альгерд са сваімі войскамі пайшоў праз Валынь, і, калі да яго далучыліся са сваімі дружынамі, яго браты Любарт і Карыят, ён рушыў у Дзікае поле. Альгерд вёў з сабой амаль усе свае сілы, якія прыблізна налічвалі трыццаць тысяч воінаў.
Трымаючыся як мага бліжэй да берагоў рэк і азёр на поўдзень да Бугу, Альгерд непрыкметна для татараў, змог пракрасціся ў самую глыб татарскай тэрыторыі, і, прыблізна дзесьці паміж вераснем і снежнем, спыніўся на прывал ў месцы, дзе невялікая рэчка пад назвай Cінія воды ці Сінюха, ўпадала ў Паўднёвы Буг. Агледзеўшыся вакол, Альгерд вырашыў, што гэтая мясцовасць больш за ўсё падыходзіць для Генеральнай бітвы і стаў чакаць прыходу татараў, якія не прымусілі сябе доуга чакаць.
Альгерд падзяліў свае войскі на шэсць вялікіх палкоў колькасцю па пяць тысяч воінаў і размясціў іх сярпом, паставіўшы ў цэнтры пяхоту, а па расцягнутым краях - Конныя харугвы. Дадзеная расстаноўка была абраная не выпадкова, ведаючы тактыку татараў, Альгерд, засцерагаў свае войскі ад заходу ў тыл або бакавога прарыву. Войскі ханаў Хаджибея, Кутлуг буга і Дзмітрыя, як толькі яны падышлі да ракі, былі адразу ж кінутыя ў атаку. Татары былі абсалютна ўпэўненыя ў баявой моцы сваёй конніцы, і, як следства, у хуткай перамозе.
Лёгкая татарская конніца ўдарыла па левым флангу літоўскіх войскаў у надзеі прарвацца ў фланг, але першы моцны ўдар татараў быў адбіты без істотных страт для пярэдніх ліній. Тады татарскія ханы, убачыўшы, што ілжывым адступленнем ім не ўдасца выбавіць за сабой літоўскіх салдат, і тым самым знерваваць шэрагі літвінаў, рушылі цяжкаўзброеных коннікаў і ўсе свае асноўныя сілы ў атаку. Спроба атрымаць хуткую перамогу не ўвянчалася поспехам, бой расцягнуўся на ўвесь дзень.
Бітва працягвалася да вечара, і, толькі калі сонца пачало хіліцца да заходу, у бой уступілі схаваныя ў лесе запасныя палкі князя Карыята і Альгерда. Свежыя сілы вырашылі зыход бітвы на Сініх Водах, татары завагаліся і сталі адступаць. Іх, уцекачоў у страху, працягвалі гнаць і секчы да глыбокай ночы. Рэшткі татарскіх войскаў адышлі ў бок вусця Дуная, куды Альгерд, адразу ж пасля перамогі, прыйшоў для таго, каб усталяваць новыя межы Вялікага Княства Літоўскага.
На зваротным шляху Альгерд без бою, узяў Кіеў і іншыя суседнія гарады, тым самым значна павялічыўшы тэрыторыю княства і зрабіўшы яго адным з самых вялікіх дзяржаў у Еўропе.
