У пачатку XV стагоддзя Тэўтонскі ордэн быў блізкі да мэты канчатковага далучэння да сваіх земляў тэрыторыі Жамойціі. У выпадку ўвасаблення гэтай ідэі, тэўтонцы атрымалі б пад свой кантроль сухапутны шлях і аб'яднанне з Лівонскім ордэнам. Аднак, Вялікі князь Літоўскі Вітаўт, нягледзячы на ўмовы раней падпісанай ім Салінскай дамовы, не спяшаўся аддаваць гэтую тэрыторыю тэўтонцам.
Нежаданне Вітаўта перадаваць Жамойцію падштурхоўвала Тэўтонскі ордэн у іх імкненнях завалодаць землямі, яны ўвесь час нападалі на гэтыя тэрыторыі: землі разбуралі, людзей адводзілі ў няволю. Іх не спыняла нават булла Папы Рымскага Баніфацыя IX ад 9 верасня 1403 года, якая забараняла здзяйсняць крыжовыя паходы супраць Літвы. Сіл для супраціўлення тэўтонцам не хапала, адбіўся разгром у бітве на рацэ Ворксла ў 1399 годзе.
На палітычным узроўні Вітаўт ніяк не мог справіцца з князем Свідрыгайлам (сваім стрыечным братам), якога ўвесь час падтрымліваў Тэўтонскі ордэн. Князь жа прэтэндаваў на пасад ВКЛ і ўвесь час супрацьстаяў Вітаўту і польскаму каралю Ягайлу, які якраз імкнуўся прывязаць ВКЛ да Польшчы.
У выніку Вялікі князь Літоўскі Вітаўт, кароль Польскі Ягайла і магістр Тэўтонскага ордэна Конрад фон Юнгінген сустрэліся асабіста каля замка Рацыяж (Ратэнж), які знаходзіўся на тэрыторыі Куявія (сёння гэта куяўска-паморскае ваяводства, Польшча) і 4 траўня.
Умовы Рацыяжскай (Ратэнжскай) дамовы ў асноўным паўтаралі дамоўленасці, апісаныя ў Салінскім дагаворы. ВКЛ прызнавала ўсходнюю частку Жамойціі за Ордэнам, Вітаўт абавязаўся не прымаць у сябе ўцекачоў і дапамагаць ордэну ваяваць супраць яго ворагаў, акрамя Польшчы. У сваю чаргу ордэн абяцаў дапамагчы Літве ў далучэнні Смаленска і Ноўгарада.
Што да Польшчы, то яна мела права выкупіць у Тэўтонскага ордэна на 40 тысяч злотых Добжынскую зямлю. Па ўмовах гэтай жа дамовы паміж Ягайлам і Вітаўтам, апошняму пажыццёва адыходзіла Падоле, якім у якасці васала Вітаўта павінен быў кіраваць Свідрыгайла. За гэта Вітаўт 20 верасня 1404 года ў Камянецк-Падольску прынёс Ягайлу новую васальную прысягу, якая па вялікім рахунку ніяк не паўплывала на самастойнасць Вітаўта ва ўпраўленні ВКЛ.
Рацыяжскі (Ратэнжскі) дагавор быў заключаны на 10 гадоў і дзейнічаў да пачатку вялікай вайны ў 1409 - 1411 гг. У гэтай вайне Тэўтонскі ордэн выступіў супраць Польшчы і ВКЛ, і, у выніку, яе прайграў, паколькі быў аслаблены разгромам у Грунвальскай бітве.
