Пасля паражэння ў бітве на Ворскле князю Вітаўту патрэбна была падтрымка, бо фактычна ўсе яго войскі былі знішчаны, і ВКЛ аказалася безабароннай перад ворагамі. Польскі кароль Ягайла прапанаваў такую дапамогу, а ў абмен запатрабаваў заключыць унію.
Вітаўт пагадзіўся на унію, і Ягайла актам, выдадзеным у канцы 1400 года каля возера Круды паміж Гроднам і Мерэччу, заклаў асновы новых узаемаадносін паміж ВКЛ і Польшчай. У сваю чаргу, Вітаўт 18 студзеня 1401 года ў Вільні выдаў прысяжны акт Ягайлы, паводле якога яму перадавалася пажыццёвае валоданне Літвой разам з удзельнымі рускімі княствамі. За Ягайлам захоўваўся тытул вярхоўнага князя літоўскага, а Вітаўт афіцыйна пачаў называцца Вялікім князем Літоўскім і пажыццёва станавіўся кіраўніком ВКЛ, а таксама атрымліваў поўную свабоду ў вырашэнні ўнутраных спраў Літвы. Пасля смерці Вітаўта ВКЛ пераходзіла да Ягайлы і яго спадчыннікаў. Польскія феадалы абавязаліся, што пасля смерці Ягайлы і згасання яго дынастыі феадалы ВКЛ таксама будуць прымаць удзел у выбарах новага агульнага манарха. У той жа дзень, 18 студзеня 1401 года, літоўскія феадалы ў пацверджанне выдадзенага акта Вітаўта выдалі свой дакумент, пацверджаны сарака пячаткамі, у якім абяцалі не парушаць дамову паміж Вітаўтам і Ягайлам. Са свайго боку польскія феадалы ў Радаме 11 сакавіка 1401 года падпісалі аналагічны акт, пацвердзіўшы яго сарака дзевяццю пячаткамі.
Віленска-радамская унія стала першым дакументам, заключаным паміж двума народамі, палякамі і ліцвінамі. У уніі, як і ў Астроўскай дамове, ВКЛ зноў абвяшчалася не толькі тэрытарыяльнай адзінкай, але і дзяржаўнай адукацыяй.
