Пасля смерці Вітаўта, Вялікім князем Літоўскім выбіраюць малодшага брата Ягайлы - Свідрыгайлу. Адразу ж пачынаюцца канфлікты паміж ВКЛ і Польшчай за Валынь і Падолле. У 1431 годзе Ягайла пачаў захопліваць землі Валыні, у адказ Свідрыгайла заключае саюз з Тэўтонскім ордэнам і нападае на землі Польшчы.
Свідрыгайла не доўга радаваўся сваім становішчам вялікага князя, у 1432 годзе супраць яго ўчынілі змову, і ён вымушаны быў бегчы ў Полацак.
Новым вялікім князем Літоўскім выбралі малодшага брата Вітаўта Жыгімонта Кейстутавіча. Яго кандыдатуру патрымалі заходнія землі ВКЛ, а ўсходнія захавалі вернасць Свідрыгайлу, і ў княстве Літоўскім зноў успыхнула міжусобная вайна за Вялікакняскі пасад.
Вайна доўжылася тры гады з 1432 да 1435 года. Абодва князі спрабавалі перацягнуць на сябе астатнюю частку шляхты і земляў, якія яшчэ не прынялі канчатковага рашэння, на чый бок стаць. Вайна ішла з пераменным поспехам як для аднаго, так і для другога боку. 9 снежня 1432 года пад Ашмянамі Свідрыгайла пацярпеў паражэнне, а ў 1435 годзе ў Вількамірскай бітве ён у месцы з Лівонскім ордэнам быў канчаткова разгромлены войскамі Жыгімонта Кейстутавіча.
Для таго, каб аслабіць падтрымку Свідрыгайлы ў ВКЛ, Жыгімонт выдае прывілей, па якім ураўноўваюцца прыватныя і маёмасныя правы паміж каталіцкай і праваслаўнай шляхтай. Свідрыгайла губляе падтрымку большасці шляхты, а Лівонскі ордэн заключае мір з ВКЛ і Польшчай, і абавязаўся не падтрымліваць Свідрыгайлу.
Пасля перамогі над Свідрыгайлам, Жыгімонт Кейстутавіч стаў адзіным вялікім князем, але ён аказаўся вельмі падазроным і ўсюды шукаў змовы, за якіх караў князёў і шляхту, гэта выклікала вялікае абурэнне сярод яго падначаленых, і імі была арганізавана змова, Жыгімонта забілі ў 1440 годзе.
Княскі трон зноў пуставаў, на месца вялікага князя прэтэндавалі сын Жыгімонта, Міхаіл і Свідрыгайла, які не хацеў зноў упусціць шанцу, але паны-рады на сваім сходзе выбралі вялікім князем Літоўскім, малодшага брата польскага караля Уладзіслава, ануляваўшы унію з Польшчай.
Казіміру адразу ж прыйшлося абнаўляць вялікакняскую ўладу. У смаленскай зямлі, дзе Мсціслаўскі князь Юрый Лугвенавіч спрабаваў стварыць самастойнае княства, далучыўшы да Мсціслаўя Віцебск і Полацк. На Валыні, дзе атабарыўся Свідрыгайла, у Кіеўскіх землях, якія зноў адышлі ад ВКЛ. Казіміру нямала прыйшлося выдаткаваць намаганняў, каб аднавіць уладу на гэтых землях.
Казіміру, гэтак жа прыйшлося аднаўляць страчанае влiянне на ўсходнія землі, якое саслабла за час міжусобнай вайны 1432 -1439 гадоў. Гэта яму ўдалося зрабіць толькі ў 1449 годзе, дагаворам з Маскоўскім князем Васілём 2, па якім сферы ўплыву паміж ВКЛ і Маскоўскім княствам, дзяліліся наступным чынам: Ноўгарад, Пскоў, і Разань былі ў сферы інтарэсаў Масквы, а Цвер і Вярхоўскія княствы заставаліся за Літвой . Але гэтая дамова часта парушалася, абодва бакі спрабавалі, так ці інакш, уплываць на ўсе спрэчныя княствы.
У 1447 годзе памірае польскі кароль Уладзіслаў 3, і польская шляхта выбірае сваім каралём Казіміра. За гэта Казіміру давялося паабяцаць аддаць Валыні і Падоле Польшчы, а таксама аднавіць унію з Польшчай.
Перад ад'ездам у Кракаў, на каранацыю, у 1447 годзе Казімір выдае прывілей, які гарантаваў феадалам асобную недатыкальнасць, адмяняў натуральныя і грашовыя абавязкі з маёнткаў, перадаваў шляхце права судзіць і караць сваіх сялян. Казіміру фактычна ўдалося дамовіцца з феадаламі, не прымаць збеглых сялян.
Каб аслабіць уплыў Маскоўскай праваслаўнай царквы, на землях ВКЛ, Казімір у 1458 годзе канчаткова вызваліў яе ад падпарадкавання Маскоўскай метраполіі і перавёў яго ў падпарадкаванне Канстанцінопальскай патрыярхіі.
У 1468 годзе Казімір выдае судзебнік, у якім утрымліваліся юрыдычныя нормы ў асноўным крымінальнага права, пашыраліся палітычныя і сацыяльныя правы шляхты, а таксама часова павялічваліся правы праваслаўнай царквы.
За тое, што казімір хацеў аддаць Валынь і Падоле Польшчы, супраць яго планавалася змова. Праваслаўныя князі на чале з Міхаілам Алелькавічам, Фёдарам Бельскім (нашчадак Альгерда) і Іванам Гальшанскім, хацелі замест Казіміра, зрабіць Вялікім Князем Літоўскім Міхаіла Алелькавіча.
Змова была раскрыта ў 1481 годзе, яе не падтрымалі сярэдняя і дробная шляхта, бо на іх не пашыраліся прывялі, якімі карысталіся буйныя магнаты. Міхась Алелькавіч і Іван Гальшанскі былі пакараныя, а Фёдарам Бельскім збег у Маскву да князя Васіля 3.
