Да канца XVIII стагоддзя беларускія землі называлі Літвой, а продкаў беларусаў - Літвінамі. Значэнні гэтых назваў трэба шукаць у старажытных гістарычных крыніцах.
Аб тым, што на тэрыторыі цяперашняй Беларусі жылі кельцкія плямёны Неўраў, пісаў яшчэ ў сваіх працах Герадот. Іх сляды сустракаюцца ў шэрагу тапонімаў, такіх як: Клецк, Галацк, Кібараўка і гідронімах Ачэса, Дрыса, Арэса, Уса, Пліса, Лучоса. Назвы многіх беларускіх рэк маюць кельцкі суфікс "са", а рака Нёман паходзіць, верагодна, ад імя старажытнай кельцкай багіні Нёмана. У назвах многіх нашых рэк прасочваецца прысутнасць саміх Неўраў: Нераўка, Нерыс, Неўрышкі, Нарва і Нярыс - старая назва ракі "Сож".
Герадот таксама згадваў, што татэмнай жывёлай у Неўраў быў Воўк, і некалькі дзён у годзе яны праводзілі рытуальны абрад ператварэння ў ваўка. Відаць, таму ў беларускай міфалогіі шмат паданняў пра пярэваратняў. І нават знакамітага Полацкага князя Усяслава Чарадзея людзі лічылі пярэваратнем, які ператвараўся ў ваўка і гадзінамі бегаў па лясах і палях. Воўчы матыў прысутнічае і ў паданні аб заснаванні Гедэмінам горада Вільні, а яго продка так і называлі - Воўк.
Са сведчанняў усё таго ж Герадота Неўры пайшлі на іншыя землі з-за змей, відаць, гэта былі паўночныя суседзі, якія пацяснілі іх, у якіх татэмам была змяя. Аднак частка Неўраў засталася да прыходу славян, бо імёны Літоўскіх князёў Свідрыгайлы, Скіргайлы, Гедымін і Ягайлы маюць кельцкае паходжанне.
Славянскія плямёны Велеты, якія рассяліліся ўздоўж рэк Нёмана і Віслы ў раёне сучасных гарадоў Навагрудка, Гродна і Вільнюса, перанялі культ ваўка ў Неўраў. Плямёны Велетаў мелі яшчэ і другую назву «Ваўкі, Ваўчуны, Вількі». А паколькі ўсходнія славяне ваўка называлі "Лютым Зверам", то з часам назва плямёнаў Велетаў трансфармавалася ў "Люцічы". Знаходзім агульны корань у назвах беларускіх вёсак і рэк: Люціна. Лютавічы, Люцін, Лючыцы, Лютаўка, Лютыя, балота ў Старобінскім раёне Люцень, рэчкі Люцінка і Лютка, а таксама старая назва Нёмана - Люта.
Далей назва "Люцічы" пераўтварылася ў Лютву і прыжылася ў якасці слова для агульнага абазначэння племя, а затым "лю" памянялася на "лі", як гэта здаралася не раз з іншымі словамі, напрыклад: лютасць - літасць, люра - ліра і гэтак далей . Так паступова "Лютва" перайшла ў "Літву", і ўжо пад гэтай назвай з'явілася Вялікае княства Літоўскае на землях сучаснай Беларусі.
