У 1620 годзе пачынаюцца войны Рэчы Паспалітай з Турцыяй, 1620-1621, 1667, 1672-1676, 1683-1699 года. Пацярпеўшы паразу пад Цацорай у 1620 годзе, войскі Рэчы Паспалітай, у 1621 годзе ў Хоцінскай бітве, пад камандаваннем гетмана ВКЛ Яна карла Хадкевіча, змаглі спыніць вялікае турэцкае войска, якое рухалася ў Еўропу.
На змену памерламу 30 красавіка 1632 года каралю Рэчы Паспалітай Жыгімонту III Вазе, прыйшоў яго сын Уладзіслаў IV Ваза, ён быў абраны ў 1633 годзе. У гэты ж перыяд, скарыстаўшыся міжуладдзем у Рэчы Паспалітай, Маскоўскі Цар Міхаіл Фёдаравіч, пачаў вайну з Рэччу Паспалітай 1632-1634 гг. Маскоўскія войскі паспрабавалі ўзяць Смаленск, але гэтая спроба правалілася, гарадскі гарнізон змог абараніць горад, а якія надышлі войскі Польшчы і ВКЛ на чале з каралём, атачылі варожыя сілы, і ім прыйшлося капітуляваць. Вынікам гэтай вайны стаў Палянскі мір 1634 года, які пацвердзіў умовы, раней падпісанага Дэулінскага перамір'я, а Уладзіслаў адмовіўся ад тытула Маскоўскага цара.
У гэты ж перыяд, пачатак і сярэдзіна 17 стагоддзя, усё больш і больш расце напружанне паміж казакамі і палякамі, якое выяўляецца ў паўстаннях і бунтах сялян і казакоў ва Украіне. Пасля Любленскай уніі і пераходу земляў Украіны да кароны, польская шляхта пачала актыўна засяляць украінскія землі, пры гэтым мясцовыя сяляне пачалі моцна прыгнятацца, што прывяло да масавых уцёкаў да казакоў і бунтаў супраць Польшчы.
Так у 1595-1596 годзе пачалося паўстанне пад кіраўніцтвам Налівайкі. Адступаючы пад націскам 7 тысячнай арміі рэестравых казакоў, якія былі запісаны на каралеўскую службу, паўстанцы адступілі на палессе, дзе іх рады папоўнілі мясцовыя сяляне, мяшчане і дробная шляхта, усе разам яны захапілі Петрыкаў і Слуцк. Пацярпеўшы паразу пад Капылём, 2-х тысячны атрад паўстанцаў захапіла Магілёў, але пасля Буйніцкай бітвы ў 1595 годзе, зноў адышлі на палессе і праз Тураў і Пінск пайшлі на Валынь. Пасля падаўлення польскімі войскамі шэрагу паўстанняў казакоў 1625, 1630, 1635, 1637 і 1638 гг., ва Украіне надышоў зацішак, які шляхта называла «Залатым спакоем».
У 1638 годзе на сойме Рэчы Паспалітай быў зацверджаны рэестр казакоў, нанятых на службу Рэчы Паспалітай. Па гэтым рэестры на службу наймалася 6 тысяч казакоў з ільготамі і прывілеямі для іх. У казацкім руху адбыўся раскол, таму сялянска-казацкае паўстанне было накіравана не толькі супраць казацкіх вярхоў, але і часам супраць рэестравых казакоў. На тэрыторыі ВКЛ не было такой вострай сітуацыі, як ва Украіне. Казацкія загоны перыядычна прыходзілі з Украіны і станавіліся каталізатарам паўстанцкага руху, які цішэў пасля сыходу казакоў.
Перад сваёй смерцю Уладзіслаў Ваза планаваў вайну з Турцыяй і Крымскім ханствам. Ён разлічваў на саюз з Масквой і казакамі, але яго планы выклікалі незадаволенасць магнатаў і шляхты, якія абвінавацілі яго ў падрыхтоўцы дзяржаўнага перавароту. Уладзіслаў змушаны быў адмовіцца ад сваіх планаў на вайну з Турцыяй.
Тым часам, казакі зноў пачалі рыхтавацца да вайны з Польшчай, у студзені 1648 г. Багдан Хмяльніцкі быў абраны гетманам запарожскага войска. Хмяльніцкі заключыў саюзную дамову з крымскім ханам і на чале казацкага войска з 4-х тысячным атрадам татараў разбіў войскі Польшчы каля Жоўтых Вод і Корсуня, гэта быў сігнал для пачатку паўстання па ўсёй Украіне.
