Нарадзіўся Ян Геранімовіч Хадкевіч у 1537 годзе ў сям'і, жамойцкага старасты, Гераніма Хадкевіча і яго жонкі Ганны Шэмет. У хаце бацькоў, Ян жыў да 10 гадоў, пасля чаго ён адправіўся вучыцца.
У Кракаўскі ўніверсітэт, Ян Геранімовіч паехаў у 1547 годзе, а пасля Кракава ён адправіўся вучыцца ў Лейпцыгскі ўніверсітэт. Але ў Лейпцыгу ён да канца не давучыцца, бо цікавасць да ваеннай навукі была мацнейшай, і юны Ян, адправіўся на вайну супраць Францыі, у войсках германскага імператара Карла V. Там, Ян Геранімовіч, атрымаў добры ваенны вопыт, у дадатак, да яго добраму веданню польскай і нямецкай мовы, а таксама гісторыі і філасофіі.
У 1559 годзе, пасля вяртання на радзіму, Ян атрымлівае ад вялікага князя літоўскага Жыгімонта Аўгуста, пасаду стольніка, у яго абавязкі ўваходзіла сервіроўка вялікакняскага стала. На гэтай пасадзе ён прабыў не доўга, і ў канцы года, вялікі князь прызначае яго гетманам, над атрадам з 500 вершнікаў, і адпраўляе абараняць лівонскі замак Люцын.
У замку, Ян Геранімовіч адбудзе два гады, да смерці свайго бацькі ў 1561 годзе. Жамойцкая шляхта, пасля смерці бацькі Яна, стане прасіць вялікага князя прызначыць старастам Яна Геранімовіча, але Жыгімонт Аўгуст не адразу пагодзіцца прызначыць Яна на гэтую пасаду, толькі ў канцы 1563 года, вялікі князь пагадзіўся даць пасаду, жамойцкага старасты, Яну Геранімовічу Хадкевічу.
За гэты час Ян Геранімовіч паказаў сябе як таленавіты і разумны палітык, які служыў сваёй радзіме. У 1564 годзе па просьбе Тарбскага сойму, Ян Геранімовіч, за свой кошт выставіў 1200 вершнікаў для абароны Лівоніі.
У 1566 годзе Ян Геранімовіч, які актыўна ўдзельнічае ў падрыхтоўцы пасольства ў Маскву для мірных перамоў, за што ад вялікага князя, атрымлівае пасаду земскага маршалка.
Па рашэнні Берасцейскага сойму ў 1566 годзе, Яна Геранімовіча Хадкевіча адпраўляюць кіраваць Лівоніяй, якую імкнуліся захапіць суседзі. 5 кастрычніка 1566 года ў Кукейносе, Ян афіцыйна стаў кіраваць Лівоніяй.
За час свайго кіравання гэтым краем, яму ўдалося падмацаваць жаданне лівонцаў, быць у складзе Літвы, а таксама арганізаваць абарону краю і разбіць шведскі атрад, пасля чаго шведы доўга не спрабавалі нападаць.
Ян Геранімовіч таксама выявіўся і сваёй мужнасцю, пры штурме замка Улы. Яго шляхецкае войска, не вельмі жадала ваяваць, і тым больш ісці на штурм, і тады, Ян Геранімаевіч, сам асабіста, павёў сваіх салдат на штурм замка. Не гледзячы на тое, што ў выніку, яму прыйшлося зняць аблогу, ён атрымлівае ад вялікага князя літоўскага, за праяўленую мужнасць, тытул графа і гарады ва ўладанні: Быхаў, Шклоў, Глуск і Мышы, а таксама, пра яго, як аб мужным і смелым чалавеку, адгукаўся Іван Грозны.
Не толькі сваёй мужнасцю, талентам палітыка і палкаводца, адрозніваўся Ян Геранімовіч, але і сваёй красамоўнасцю. Не раз яму даводзілася выступаць на соймах, ад імя вялікага княства літоўскага, падчас падпісання Люблінскай уніі. Ян Хадкевіч, гэтак жа ўзначальваў дэлегацыі ад паноў рады, на гэтыя соймы, і як абаронца інтарэсаў ВКЛ, стараўся ўсімі магчымымі шляхамі зрабіць так, каб пры стварэнні адзінай дзяржавы з Польшчай, Літва панесла як мага менш шкоды сваім інтарэсам.
Піка сваёй славы і магутнасці, Ян Геранімовіч Хадкевіч, дабіваецца падчас другіх выбараў караля Рэчы Паспалітай, у перыяд з 1674 па 1676 год. Пакуль сейм выбіраў новага караля, у ВКЛ без печаці i слова Яна Геранімавіча, не прымалася ніводнае рашэнне, фактычна, ён у гэты перыяд, кіраваў вялікім княствам літоўскім.
Ён жа ўзначаліў дэлегацыю ад ВКЛ на сейм, на якім выбралі новага караля Рэчы Паспалітай, Стэфана Баторыя. Ян Геранімовіч Хадкевіч спачатку не быў на баку Баторыя, але потым, расчараваўшыся ў іншых кандыдатах на каралеўскі трон, вырашыў падтрымаць Баторыя, і змог пераканаць магнатаў і шляхі Літвы паступіць гэтак жа.
Са Стэфанам Баторыем у Яна Геранімовіча, склаліся добрыя адносіны з першай жа сустрэчы, якая адбылася на мяжы Рэчы Паспалітай, куды Ян Геранімовіч, асабіста, паехаў сустракаць Баторыя.
Ён таксама, асабіста, паехаў да Стэфана Баторыя, калі той аблажыў Гданьск і пераканаў зняць аблогу з горада, для таго, каб накіраваць усе сілы на вайну з Масквой, якая захапіла Лівонію і пагражала ВКЛ.
Адразу ж пасля Гданьска, быўшы хворым, ён паехаў у Лівонію і ўзначаліў войскі. Аднак, праз невялікі час, разумеючы, што з-за хваробы, ён не можа камандаваць войскамі, у маі 1578 года ён адмовіўся ад пасады адміністратара Лівоніі, і з'ехаў у Вільню, дзе 4 жніўня 1579 года памёр у сваім палацы.
