Жыць у згодзе ні ВКЛ, ні Тэўтонскі ордэн не маглі. Пастаяннае спусташэнне зямель у выніку перыядычных паходаў адзін на аднаго несла за сабой гібель і разруху. І бітва на рацэ Стрэва стала лагічным вынікам падобных адносін. Імкнучыся перанесці баявыя дзеянні на варожую тэрыторыю, вялікі князь літоўскі Альгерд і яго брат Кейстут у лютым 1347 года разбурылі землі Бартыі (адна з адзінаццаці абласцей Прусіі), захапіўшы вялікую здабычу і шмат палонных, вясной таго ж года яны разрабавалі Самбію, і крыху пазней, Кейстут здзейсніў Рэйдавы паход ад Рагайне да Грос Вонсдорфа.
Да 1348 года Тэўтонскі ордэн сабраў свае войскі для паходу ў адказ. Да яго далучыліся таксама рыцары з Англіі і Францыі, былі сабраныя баяздольныя войскі самога ордэна, а так жа а, акрамя таго, падышлі яшчэ найміты і апалчэнцы з прускіх гарадоў.
Маючы такія вялікія сілы, Тэўтонскі ордэн пад камандаваннем, вялікага комтура Вінрыха фон Кніпродэ і вялікага маршала Зігфрыда фон дагенфельда ўварваўся на тэрыторыю Вялікага Княства Літоўскага ў канцы студзеня 1348 года.
Рухаючыся ўніз па цячэнні Нёмана асобнымі атрадамі, адначасна руйнуючы акруговыя землі, тэўтанцы ў скорэ дасягнулі Коўна, дзе аб'ядналіся ў вялікі атрад, і рушылі далей, да Трокскага замка (цяпер Тракайскі). На гэтай дарозе яны і сустрэліся з не менш моцнай арміяй вялікага князя літоўскага Альгерда і яго брата Кейстута.
Тэўтонцы, не жадаючы рызыкаваць нарабаваным, пакінулі загараджальныя атрады і павярнулі назад у свае ўладанні, аднак войскі ВКЛ, да якіх далучыліся атрады са Смаленска, Пскова і Уладзіміра, нагналі іх 2-га лютага на рацэ Стрэве.
Будучы ўпэўненымі ў сваіх сілах, і лічачы, што колькасны перавага на іх баку, Альгерд і Кейстут, грэбуючы асцярожнасцю і ваеннай тактыкай, сталі дзейнічаць прамалінейна і няхітра, за што, у выніку, і паплаціліся. Палічыўшы, што перамога і так за імі, войскі ВКЛ угадалі ў пастку, якую самі не раз ладзілі для крыжакоў. Тэўтонская кавалерыя магутным контрударам у лоб спачатку спыніла войскі Літвінаў, А затым, манеўрам у фланг, выціснула іх на небяспечны лёд ля забалочанага берага ракі, дзе цяжкаўзброеныя воіны, асноўных літоўскіх сіл, пачалі гразнуць у топкай дрыгве, у дадатак да гэтага, тонкі лёд не вытрымаў вагі цяжкай літоўскай конніцы і пачаў трэскацца, выносячы пад халодную ваду коней і закутых у браню воінаў.
У шэрагах Арміі Альгерда і Кейстута пачала пачалася блытаніна і паніка. А тэўтонскія стрэлы не давалі магчымасці не толькі перабудаваць войскі, але нават выбрацца захраснулі ў дрыгве воінам на бераг. Цяпер тыя, хто адыходзіў з нападнікамі, памяняліся месцамі, і тэўтонскія рыцары, ушчэнт разбілі Альгерда і Кейстута.
Страты ВКЛ былі велізарныя, па звестках нямецкіх храністаў, Вартберга і Бальтазара Русава, Альгерд і Кейстут у бітве на Стрэве страцілі 10000 салдат, слаўных воінаў Вялікага Княства Літоўскага, у тым ліку загінуў і брат Альгерда і Кейстута, князь Нарымант. Страты крыжакоў па дадзеных тых жа храністаў склалі 8 братоў ордэнаў і мноства простых тэўтонскіх салдат.
Параза не стала для Альгерда і Кейстута фатальным, а Вялікае Княства Літоўскае не развалілася пад націскам крыжакоў і іншых ворагаў. Атрымаўшы такі жорсткі ўрок, Альгерд тым не менш працягнуў пашыраць і ўмацоўваць Вялікае Княства Літоўскае, аднавіўшы цалкам яго ваенную моц за 10 гадоў.
