У чэрвені 1604 года, падчас вайны Рэчы Паспалітай са Швецыяй, гетман Вялікага Княства Літоўскага Ян Карл Хадкевіч выступіў з Рыгі да Дэрпта, дзе ў той момант знаходзіўся шведскі гарнізон, і ўзяў горад у аблогу. У распараджэнні военачальніка было 2300 воінаў.
На дапамогу шведскаму гарнізону, з Рэвеля (старая назва эстонскага Таліна), быў накіраваны чатырохтысячны аддзел. Хадкевіч падпільнаваў гэты атрад каля Рахісбарга і імклівай атакай разбіў шведаў.
Праз некалькі месяцаў, шведы маючы велізарны колькасны перавага, войска ў 7300 чалавек, паспрабавалі ўзяць рэванш. Шведскі палкаводзец Ліндерсон які ўзначальваў войска, спадзяваўся на сваё трохразовае перавага ў войсках мяркуючы, што Хадкевіч разважліва адступіць. Ліндерсон адправіў запрашэнне на бой і гетман неадкладна яго прыняў, чым невымоўна здзівіў шведаў.
Каля мястэчка Белы Камень 25 верасня 1604 года, літоўскія і шведскія войскі пабудаваліся ў баявыя парадкі. Хадкевіч, маючы ўсяго каля 2000 воінаў, першым павёў свае войскі ў бой.
Імклівая атака крылатых гусар разбіла левае крыло Ліндерсана, дзе знаходзіліся шведскія рэйтары, якія хоць і змагаліся мужна, але не вытрымалі магутнага напору гусар. Следам была растаптана шведская пяхота, пасля чаго выступілі літоўскія атрады цэнтра і левага крыла. Адлюстроўваць атаку па ўсім фронце шведскія салдаты не змаглі, многія з іх спрабавалі выратавацца ўцёкамі з поля бою і трапілі прама ў балота каля Дэрпта, дзе многія і патанулі.
Шведы ў гэтым баі страцілі прыблізна дзве з паловай тысячы чалавек, шэсць палявых гармат і 22 Сцягі. Страты Хадкевіча склалі ўсяго 81 чалавек забітымі і 100 параненымі.
Даведаўшыся пра паразу шведаў у бітве пад Белым каменем, асуджаны на голад, абложаны Дэрпт, здаўся на ласку літоўскаму гетману Яну Хадкевічу. Неўзабаве военачальнік будзе ўзнагароджаны за свае перамогі пасадай гетмана Вялікага Княства Літоўскага.
