У 1609 годзе (перыяд вайны Рэчы Паспалітай са Швецыяй) Ян Карл Хадкевіч, з мэтай перапыніць сувязь Рэвеля з Рыгай, вырашыў узяць горад Пернау.
Каб не выдаць сябе раней часу шведам, Хадкевіч са сваім войскам рухаўся па начах, а днём хаваўся ў лясах і забараняў салдатам распальваць вогнішчы. Да горада Хадкевіч прыбыў уначы з 15-га на 16-га сакавіка 1609 года. Роўна апоўначы пачаўся штурм. Хаваючыся пад покрывам цемры ад стрэлаў шведскіх гармат, ліцвінскія салдаты падабраліся да гарадской брамы і ўзарвалі іх. Шведскі гарнізон, які да гэтага спрабаваў супраціўляцца, упаў духам і здаўся на ласку Хадкевічу. Раніцай 16-га сакавіка гетман атрымаў ключы ад горада, а разам з імі і ваенныя трафеі: гарматы і два караблі.
Цяпер, маючы ў запасе караблі, маментальна знайшоў для іх прымяненне. Ён купіў у англійскіх і галандскіх купцоў, прыблізна 5 гандлёвых судоў і некалькі лодак, затым пагрузіў сваіх салдат на караблі, а лодкі запоўніў порахам і паплыў да вусця ракі Салацы, дзе стаяла шведская блакавальная эскадра, якая складалася прыблізна з 8 ваенных і 11 суправаджальных судоў.
Шведы, якія да гэтага часу панавалі ў Балтыйскім моры, адчувалі сябе ў поўнай бяспецы і зусім не клапаціліся аб ахове сваіх судоў. Таму, калі яны ноччу з 23-га на 24ое сакавіка 1609 года, убачылі ў моры эскадру, у якой разглядзелі свае караблі, то нават не насцярожыліся. Разлік Хадкевіча апынуўся верным, шведы толькі тады зразумелі, што іх атакуюць, калі літвіны запалілі гружаныя порахам лодкі, адправіўшы іх прамым курсам да стаячых на якары шведскіх караблей.
Выбухам было знішчана два варожых карабля, шведам прыйшлося хутка секчы якара, каб не кранутыя выбухам караблі таксама не загарэліся. Такі нечаканы паварот справы напалохаў шведскую эскадру і Караблі хутка пачалі адплываць ад берага, але выплываючы з вусця, яны тут жа траплялі пад агонь флоту Хадкевіча, які стаяў на рэйдзе. Шведы пабаяліся ўступаць у бой, аддаўшы перавагу сысці ў бок Рыжскага заліва. А Хадкевіч разумеючы, што яго захопленыя караблі саступаюць у магутнасці і шпаркасці варожым, а акрамя таго і маракі на іх не з вайскоўцаў, а з рыбакоў не стаў пераследваць рэшткі флоту і дазволіў яму сысці.
