Аб паходжанні роду Астрожскіх ёсць дзве версіі, па першай, яны паходзілі ад друцкіх князёў, па другой версіі, былі нашчадкамі тураўскіх князёў.
Бацькамі Канстанціна былі Іван Астрожскі і Анастасія Глінская, а нарадзіўся ён прыблізна ў 1460-1463 годзе.
У раннім дзяцінстве, Канстанцін са сваім старэйшым братам Міхасём, застаюцца без бацькі, які памёр прыблізна ў 1466 году. Яны працягваюць жыць у сваім родавым маёнтку Астрогу да 1481 года, сёлета Кастусь пераязджае ў Вільню для свайго навучання.
Праз два гады Канстанцін Астрожскі вяртаецца дадому, але не надоўга, пабыўшы крыху ў Астрогу, ён едзе да двара вялікага князя на службу. У 1494 годзе яго адпраўляюць з пасольствам у Маскву, прасіць маскоўскага князя Івана Васільевіча адпусціць сваю дачку Алену, да якой сватаўся вялікі князь літоўскі Аляксандр.
Пабыўшы на княжацкай службе, Кастусь Астрожскі вырашыў, што гэта не для яго і адправіўся на Валынь, дзе пачасціліся напады татараў. Яго ваенная кар'ера пачалася ў 1497 г. з бітвы каля рэчкі Сарота, дзе ён разам са сваім братам Міхаілам, разбіў татарскі загон. У тым жа 1497 годзе Астрожскі ўдзельнічае ў паходзе вялікага князя Аляксандра на Малдавію і пры вяртанні дадому, разбівае ў Ачакова тысячны атрад татараў пад камандаваннем сына крымскага хана Махмат-Гірэя. За што і атрымлівае ў гэтым жа годзе, з рук Аляксандра, Гетманскім булаву, а гэтак жа і розныя зямельныя маёнткі.
У 1500 годзе Маскоўскае княства пайшло вайной на ВКЛ, вялікі князь Аляксандр адправіў Астрожскага на памежныя землі з васьмітысячным атрадам. Па дарозе ў Дарагабуж, на рацэ Ведрош, 14 ліпеня яго атрад уступіў у бой з 40 тысячным войскам Масквы, яго атрад быў цалкам разбіты, а сам Астрожскі ў месцы з іншымі шляхетнымі шляхціцамі трапіў у палон.
На Астрожскага надзелі кайданы і пасадзілі ў турму, князь Аляксандр спрабаваў праз пасольства вызваліць Астрожскага, але ўсе прапановы Іван III адпрэчыў. Іван III дабіваўся ад Астрожскага яго прысягі на вернасць. Шэсць гадоў Астрожскі адмаўляў у гэтым Івану III, і заставаўся ўвесь гэты час у кайданах, але 1506 ён пагадзіўся прысягнуць на вернасць Івану III.
Астрожскага выпусцілі з турмы і прызначылі камандаваць войскам на паўднёвых межах, але не так проста было ўцячы на радзіму Астрожскаму, за ім вельмі ўважліва сачылі, і не для таго, каб зноў быць схопленым, ён пагадзіўся даць прысягу Івану ІІІ, ён пачаў чакаць зручнага. моманту. Такі момант з'явіўся толькі праз год, як яго адпусцілі, у 1507 годзе. Кастусь Астрожскі, на падставе агляду палкоў, выехаў з Масквы ў Тулу са сваім верным слугой. Як толькі ў Маскве стала зразумела, што Астрожскі замест Тулы накіраваўся ў Літву, за ім выслалі пагоню, і ледзь не схапілі, у адной вёскі Астрожскі затрымаўся ў храме, а яго слуга пайшоў далей, і маскоўскія салдаты яго і схапілі, палічыўшы яго Астрожскім . Лясамі і балотамі Астрожскі змог у адзіночку дабрацца да межаў Літвы і вярнуўся дадому. Па вяртанні дадому, ужо ад новага вялікага князя Жыгімонта Старога, атрымаў назад усе свае землі і рэгаліі, а таксама і Гетманскім булаву.
Не паспеўшы доўга пабыць дома ў 1508 годзе, Астрожскі зноў быў вымушаны адправіцца на вайну з Масквой, якая зноў пачалася, але ў гэтай вайне яго атрад у баявых дзеяннях не ўдзельнічаў, ён толькі паспеў заняць, пакінуты маскоўскімі салдатамі Дарагабуж, пасля чаго паміж ВКЛ і Масквой было заключана перамір'е.
Кастусю Астрожскаму, зноў не ўдалося доўга пабываць у сябе дома ў Астрогу, на гэты раз, яму прыйшлося адправіцца на вайну з крымскімі татарамі, якія ўварваліся на тэрыторыю ВКЛ. Асноўная бітва ў гэтай вайне адбылося 28 красавіка 1512 года пад Вішнеўцам. У гэтай бітве, Канстанцін Астрожскі поўнасцю разбіў 24 тысячны загон татараў, пры гэтым яго войска значна саступала колькасцю татарскаму загону. Пасля паражэння пад Вішняўцом, татарскі хан Менглі-Гірэй, адразу ж даслаў сваіх паслоў да Жыгімонта прасіць міру, які крыху пазней і быў заключаны.
У наступнай вайне з Масквой за Смаленск, Канстанцін Астрожскі ўнёс сваё імя ў гісторыю вялікіх палкаводцаў, так 8 кастрычніка 1514 года ў бітве пад Оршай, ён са сваім 30 тысячным войскам разбіў 80 тысячнае маскоўскае войска. Гэтая навіна абляцела ўсю Еўропу, а бітва ўвайшла ў еўрапейскія вайсковыя падручнікі, як прыклад стратэгіі бою з меншай колькасцю войскаў.
Пасля перамогі пад Оршай, Астрожскі рушал з войскамі да Смаленска, дзе частка гараджан, на чале біскупам Варсанофіем, гатова была здаць горад Астрожскаму, але ён не паспеў, змова была раскрыта, а Варсанофія пакаралі смерцю. Прыйшоўшы да Смаленска, Астрожскі зразумеў, што не паспеў, і тых шасці тысяч салдат, якія засталіся ў яго пасля імклівага пераходу і хвароб, відавочна не хапіла бы для штурму, тым больш без гармат, пакінутых ім, каб павялічыць хуткасць руху сваёй арміі.
Канстанцін Астрожскі здымае аблогу і вяртаецца назад, вызваліўшы па дарозе гарады Крычаў, Мсціслаў і Дуброўна. Ён едзе ў Вільню, дзе ў гонар ягонай знакамітай перамог пад Оршай, Жыгімонт пабудаваў трыўмфальную арку, і праз якую Астрожскі ўвайшоў у горад.
Пасля вяртання ў Вільню, Астрожскі не надоўга вяртаецца дадому, і потым зноў ідзе ў паход на горад Апочка, прастаяўшы там некаторы час, пакідае горад, і ідзе на дапамогу Полацку, які быў у аблозе, і ў гараджан амаль скончыліся харчы. Даведаўшыся, што да Полацка ідзе Канстанцін Астрожскі, маскоўскі войскі знялі аблогу і пайшлі.
Пасля гэтага ён вяртаецца дадому, дзе правёў канец 1517 і пачатак 1518 года, а пасля адправіўся ў Польшчу, дзе яму выпаў гонар сустракаць, на мяжы, нявесту Жыгімонта Бону Сфорца, пасля чаго ён вярнуўся ў Літву.
Пасля заканчэння вайны з Масквой у 1522 годзе Канстанцін Астрожскі становіцца Троцкім ваяводам і займае першае месца ў Радзе. У тым жа 1522 годзе, памірае яго жонка, Таццяна Гальшанская, пакінуўшы князю Астрожскаму сына Івана. Праз год ён зноў ажэніцца, яго жонкай стала Аляксандра Слуцкая, якая нарадзіла яму дачку Сафію і сына Канстанціна.
У 1524 годзе, падчас вайны з Крымскім ханствам, Канстанцін Астрожскія зноў адпраўляецца ў ваенны паход на Ачакаў, які праз два дні здаўся Астрожскаму. Наступны вайсковы паход на татараў, у 1527 годзе, быў для Астрожскага апошнім. Нарабаваўшы і набраўшы палонных у Літве, татары вярталіся ў Крым, і за 40 міль ад Кіева, на рацэ Альшанцы, яны вырашылі спыніцца на адпачынак. Астрожскі на чале са сваім войскам, якое складала каля 3500 салдат, 27 студзеня 1527 года досвіткам, нечакана напаў на 30 тысячнае войска. Дзякуючы нечаканасці і таму, што вершнікі Астрожскага змаглі адрэзаць татараў ад іх коней, перамога была на баку Астрожскага. Ён вызваліў з татарскага палону каля 40 тысяч сваіх суайчыннікаў.
Пасля перамогі над татарамі Жыгімонт зноў сустракаў Астрожскага ў Кракаве з ушанаваннямі і падарункамі, а прыдворны летапісец Дэцый, напісаў кнігу пра бітву на Альшанцы, і выдаў яе ў Нюрнбергу на лацінскай мове. Канстанцін Астрожскі памёр 8 жніўня 1530 года, і па яго завяшчанні быў пахаваны ў Пячэрскім манастыры.
