Нарадзіўся Вінцэнт Аляксандр Корвін-Гансеўскі ў 1620 годзе ў мястэчку Воўчын Берасцейскага павета (сёння вёска Воўчын, Камянецкі раён, Брэсцкая вобласць, Рэспубліка Беларусь). Яго бацькам быў смаленскі ваявода Аляксандр Гансеўскі, а маці Ева Пац.
Вучыўся ў Віленскай езуіцкай акадэміі, потым у Рыме, Вене, Падуі. Пасля смерці свайго бацькі ў 1639 годзе Вінцэнт Гансеўскі атрымаў у спадчыну староства Маркаўскае і Пуньскае, а ў 1643 годзе, калі памірае яго старэйшы брат, Крыштоф Гансеўскі, які не мае дзяцей, становіцца ўладальнікам старостваў Вяліжскага і Ашмянскага. Акрамя таго, ён быў прызначаны адміністратарам Магілёўскай і Алыцкай эканомій. У 1646 годзе кароль Рэчы Паспалітай Уладзіслаў IV давярае Вінцэнту пасаду стольніка Літоўскага.
Сваю ваенную кар'еру Гансеўскі пачаў камандзірам коннага палка ў войсках Януша Радзівіла падчас паўстання Багдана Хмяльніцкага. У 1649 годзе ён ужо камандуе правай калонай войска ВКЛ у паходзе на Тураў. Гэтае войска ішло ўздоўж мяжы з Валынню і вычышчала дробныя атрады казакоў. Гансеўскі таксама ўдзельнічаў ва ўзяцці Мазыра і Пінска, аблозе Бабруйска.
У 1649 годзе Вінцэнт Гансеўскі вызначыўся ў бітве пад Лоевам. Ён узначаліў дэсант нямецкай і вугорскай пяхоты, які быў накіраваны для прыкрыцця асноўных сіл войска ВКЛ. На байдаках (рачных лодках) літоўскі дэсант выйшаў на правы бераг Дняпра, дзе стаяў лагер казакоў. І калі бой пачаўся, ён камандаваў правым крылом войска. У гэтай бітве Вінцэнт быў паранены ў нагу, але, нягледзячы на гэта, працягваў кіраваць салдатамі. Пасля перамогі, на чале атрада колькасцю семсот коннікаў, ён быў адпраўлены пад Чачэрск на падмогу, адкуль вярнуўся з палоннымі.
Ваенныя заслугі Гансеўскага не засталіся незаўважанымі, і ў 1651 годзе ён быў назначаны генералам артылерыі Літоўскай. У гэтым жа годзе ім былі разбіты войскі казацкіх палкоўнікаў Антонава і Адамовіча ў бітве пад Чарнобылем. А праз тры гады, у 1654, яго прызначылі польным гетманам літоўскім.
У час вайны Маскоўскага царства з Рэччу Паспалітай, у перыяд з 1654 па 1667 год, Вінцэнт Гансеўскі ўдзельнічаў у ваенных кампаніях 1654-55-х гадоў, а таксама ў няўдалай аблозе Магілёва.
Ён падтрымаў Януша Радзівіла і паставіў свой подпіс пад Кейданскай уніяй са шведамі. Аднак неўзабаве ў яго памяняліся погляды на гэты дакумент, што прывяло да канфлікту з Радзівілам і наступнага арышту Гансеўскага.
Ён уцёк і, сабраўшы за свой кошт некалькі харугваў, пачаў ваяваць супраць шведаў, дайшоўшы ў выніку да захопленай імі Варшавы. Пасля Вінцэнт адправіўся ў Прусію, дзе ў кастрычніку 1656 года ў бітве пад Просткамі (сёння мястэчка ў Элкскім павеце, Вармінска-Мазурскім ваяводстве, Польшча), поўнасцю разбіўшы брандэнбургскае і шведскае войска, узяў у палон Багуслава Радзівіла. Па дарозе ў Падляшша, (вобласць, якая знаходзілася раней на беларуска-польскім памежжы) разбіў яшчэ адзін шведскі полк. Вымусіў курфюрста брандэнбургскага і герцага Прусіі Вільгельма падпісаць мірную дамову. Атрымаўшы ў падпарадкаванне пяцітысячны полк, адправіўся ваяваць са шведамі ў Жамойцію і Лівонію, дзе за кароткі час захапіў усе ўмацаваныя пункты паміж Рыгай і Пярну, акрамя гэтага разграміў маскоўскія войскі пад Коўнам (сёння Каўнас, Літоўская рэспубліка).
На чале коннага атрада колькасцю паўтары тысячы чалавек, Вінцэнт Гансеўскі восенню 1658 года рушыў да захопленага маскоўскімі войскамі Вільні. Не дачакаўшыся падыходу войска Паўла Сапегі, атакаваў суперніка, быў пабіты і патрапіў у палон. Праз тры гады яго абмянялі на пецярых маскоўскіх ваявод.
Вярнуўшыся на радзіму ў 1662 годзе, Вінцэнт Гансеўскі быў адпраўлены ў Вільню на перамовы да паўсталага войска: людзі патрабавалі грошай за апошнюю вайну з Маскоўскім царствам, стварылі сваю канфедэрацыю і адмаўляліся падпарадкоўвацца як каралю, так і Вялікаму Гетману Літоўскаму. Спробы ўгаварыць салдат працягнуць яшчэ няскончаную вайну з Масквой, не ўвянчаліся поспехам. Ён быў абвінавачаны канфедэратамі ў здрадзе і забіты.
Ад шлюбу з Магдаленай Канапацкай у яго было дзве дачкі і сын Багуслаў, які стаў біскупам смаленскім, беларускім, а апроч гэтага быў і рэлігійным дзеячам ВКЛ. Вінцэнта Гансеўскага пахавалі ў віленскім касцёле Святога Казіміра побач з айцом. На яго надмагіллі была зроблена постаць рыцара з белага мармуру, на якім размяшчаўся надпіс аб годных польнага гетмана і пералічваліся яго дзеянні. Нажаль, у 1840 году, падчас перабудовы касцёла ў праваслаўны кафедральны сабор, помнік быў знішчаны.
