У 1649 годзе падчас паўстання казакоў пад правадырствам Багдана Хмяльніцкага да Лоеву быў адпраўлены атрад колькасцю ў 7 тысяч воінаў з палкаводцам Пабадайла на чале. Хмяльніцкі баяўся падыходу літоўскіх войскаў да Кіева і прыняў рашэнне перагарадзіць дарогу, заблакаваўшы пераправу праз Дняпро.
Літоўскі магнат і гетман Януш Радзівіл з 6 тысячным войскам адправіўся да Лоева з той жа мэтай: не даць казакам прайсці далей на тэрыторыю ВКЛ і перагарадзіць дарогу на Кіеў.
Радзівіл падышоў да Лоева 23-га ліпеня, замак горада ўжо быў спалены казакамі Пабадайла, якія разбілі лагер насупраць горада, паміж Сожам і Дняпром. Перапраўляць пяхоту на другі бераг было вырашана пачаць прама насупраць стаянкі казацкага лагера. Абстрэльваючы праціўнікаў з гармат на лодках, ужо да вечара ўдалося пераправіць частку пяхоты на другі бераг, а сам Радзівіл з асноўнымі сіламі размясціўся лагерам недалёка ад Лоева.
На наступны дзень гетман не стаў працягваць пераправу, а загадаў умацаваць свой лагер, бо даведаўся ад разведчыкаў, што 40-тысячная казацкая армія пад камандаваннем Крычаўскага ўжо пераправілася праз Прыпяць і ідзе да Лоева.
Крычаўскі падышоў да сцен горада 31-га ліпеня. Ён загадаў адразу атакаваць Літвінскі лагер, спадзеючыся з ходу разбіць праціўніка. Радзівіл убачыўшы, што казакі пачалі атаку, вывеў сваю пяхоту і пабудаваў у баявы парадак перад лагерам. Казацкая атака была вельмі моцнай і ім нават удалося прабіцца да брамы Літоўскага лагера, але дзякуючы добрай падрыхтоўцы і мужнасці Радзівілаўскай пяхоты, далей казакам прайсці не ўдалося, бо завязаўся цяжкі бой. У гэты час, пакуль у цэнтры стрымлівалі казацкую лавіну, на правым флангу гусарскія атрада Невяроўскага пагналі казакоў з поля бою, а на левым флангу, гусары Гансеўскага ўжо таксама адціскалі ворага. Крычаўскі вырашыў перастрахавацца, і ўдарыўшы усімі астатнімі сіламі па левым флангу адступіў, тым самым выманіўшы частка літоўскіх салдат, якія кінуліся ўслед за казакамі і адарваліся ад сваіх асноўных сіл. Гэтая хітрасць Крычаўскага прывяла да таго, што ўзнікла пагроза праходу казакоў у тыл правага флангу, аднак у тыл зайшлі да казакоў. З Брагіна, раней пасланыя туды на разведку, своечасова вярнуліся аддзелы Камароўскага і Адама Гілярыя Паўлавіча-Лукянскага, і ўдарылі па казаках. Крычаўскі запанікаваў і загадаў сваім войскам адступаць у размешчаны каля поля бою лес. Там яны паспелі аператыўна выбудаваць умацаванні, за якімі і схаваліся.
Але гэта яшчэ не была перамога Радзівіла, дзякуючы таму, што Крычаўскі і Пабадайла дзейнічалі не ўзгоднена, ён пасля бітвы з Крычаўскім, не адводзячы асноўных сілы з поля бою, накіраваў частку пяхоты і конніцы на Пабадайлу, які ішоў на дапамогу да Крычаўскага. І пакуль Крычаўскі замест таго, каб зноў атакаваць праседжваў у лесе, Радзівіл расправіўся з атрадам Пабодайлы, які перайшоў Днепр крыху ніжэй Лоева. Ён загнаў суперніка ў раку, з 3-х тысяч казакоў выратавацца атрымалася не больш за 300-ам чалавек.
Пасля расправы над атрадам Пабадайлы, Радзівіл даведаўшыся ад палонных, што да Крычаўскага ідзе абоз з гарматамі. Тады ён адправіў на перахоп 5 конных харугваў, якія і захапілі гэты абоз ўсяго за чвэрць мілі да таго месца, дзе знаходзіўся Крычаўскі.
Спрабуючы выправіць сваё становішча, Крычаўскі загадаў войскам выступіць з лесу і працягнуць бой, але як толькі яны гэта зрабілі, тут жа рушыла ўслед рашучая і хуткая літоўская атака, якая прымусіла кінуць казакоў свае лясныя ўмацаванні і бегчы да табара. Следам за беглымі рушылі ўслед і літвіны, якія 2 гадзіны штурмавалі табар, і толькі насталая ноч спыніла бітву.
Адвёўшы свае войскі ў лагер, Радзівіл не стаў святкаваць перамогу, бо вораг усё яшчэ меў колькасную перавагу і мог атакаваць у любую хвіліну. Замест гэтага ён загадаў узмацніць ахову, выставіць больш людзей на варту і быць усім гатовым да бою.
Але начной атакі так і не было, бо казакі палi духам, пасля няўдалага дзённага бою, ноччу, пачуўшы ляск зброі і іржанне коней, збеглі з табара, падумаўшы, што літвіны зноў пайшлі ў бой. Насамрэч, гэта проста выехала начная варта з літвінскага лагера.
Радзівіл, даведаўшыся ад разведчыкаў, што казацкі табар апусцеў, накіраваў туды харугву Мірскага, і, увайшоўшы ў табар, літвіны, як і меркавалася, нікога там не знайшлі, акрамя кінутага казакамі цяжка параненага падчас бою палкоўніка Крычаўскага, які памёр праз 3 дні.
Пасля перамогі ў бітве пад Лоевам шлях на Кіеў быў адкрыты, але Радзівіл не пайшоў далей. Для новых баявых дзеянняў не хапала людзей, харчавання, зброі, пораху, а акрамя таго прыйшло данясенне, што вялікі казацкі атрад рухаецца да межаў ВКЛ, і таму, замест Кіева, Радзівіл адправіўся ў Рэчыцу, каб перадыхнуць і сабраць новыя сілы.
