Шведскі кароль Карл IX у верасні 1605 года (падчас вайны з Рэччу Паспалітай) высадзіўся ў Лівоніі і з 14-тысячнай арміяй накіраваўся да Рыгi. Вялікі гетман літоўскі Ян Карл Хадкевіч не мог дапусціць узяцця шведамі Лівонскай сталіцы і паспяшаўся да Рыгi, маючы ўсяго толькі трохтысячнае войска.
Неўзабаве абедзве арміі дасягнулі горада, размясціліся ад яго на невялікай адлегласці. Хадкевіч спыніўся з войскамі за дзве мілі ад Рыгі, каля вёскі Кірхгольм. Карл IX, жадаючы нанесці нечаканы ўдар, у гадзіну ночы з 26 на 27 верасня выступіў у баявым парадку на літоўскія войскі, спадзеючыся такім чынам хутка расправіцца з імі. Але распачаты праліўны дождж перашкодзіў шведам ажыццявіць свае планы, ды і Хадкевіч, які даведаўся ад разведчыкаў аб перамяшчэнні войскаў Карла, паспеў падняць войска і быў гатовы да абароны.
Бітва пачалася ўсё ж такі не ноччу, а на досвітку, 27 верасня 1605 года. Карл IX сваё войска, якое складалася з 11 тысяч пяхоты (8500 копейщиков і 2500 мушкецёраў) і 3 тысяч кавалерыі, паставіў на ўзвышшы ў два рады, па цэнтры стаяла пяхота, а на флангах была конніца, тыл прыкрывала гвардыя са шведскім каралём.
Хадкевіч падзяліў сваё войска на тры часткі: у цэнтры Ён паставіў свой гетманскі полк пад камандаваннем Вінцэнта Вайне, на левым флангу полк - Томаша Дубровы з дзвюма сотнямі крылатых гусараў і трыма татарскімі коннымі харугвамі, за якімі сталі лівонскія ландскнехты са сваімі ўзброенымі абознікамі, правы фланг узначаліў Ян Пётр Сапега, а сам Хадкевіч са сваім атрадам стаў у засадзе.
Нават няўзброеным вокам было відаць, што сілы няроўныя, і тады, каб падняць баявы дух сваіх салдат, вялікі гетман літоўскі Ян Хадкевіч пайшоў на маленькую хітрасць. Гетман таемна вывеў усіх людзей з абозу, выдаў ім сцягі і паставіў у аддаленасці ад асноўных сваіх сіл, а па войску пусціў слых, што гэта прыбыў вялікі атрад з Літвы.
Першымі ў атаку рынуліся шведы, менавіта гэтага і чакаў Хадкевіч. Ён загадаў сваім салдатам бегчы, што яны па камандзе і зрабілі. Шведы, убачыўшы, што літоўскія войскі бягуць, страціўшы ўсякую асцярожнасць рынуліся за імі і выйшлі прама на крылатых гусар Вінцэнта вайне, якія атакавалі шведаў.
На левым флангу Вінцэнт Дуброва, стрымліваючы атаку шведскіх рэйтараў, у ходзе бою забіў Люксембургскага герцага Фрэдэрыка. Без ваеначальніка ў шэрагах пачалася сумятня, і, уласна, зыход бою быў прадвызначаны на карысць літвінаў. На правым флангу шведы змагаліся з гусарамі і казакамі Яна Сапегі, і, дзякуючы своечасова пасланай Хадкевічам падмозе, Сапегу ўдалося ўзяць верх над праціўнікам.
А ў гэты час у самым цэнтры кіпеў крывавы бой, менавіта там і знаходзіўся гетман Ян Хадкевіч, рызыкуючы сваім жыццём не менш, чым хто-небудзь іншы з яго салдат. Ён мог нават загінуць: адзін з рэйтараў, прыняўшы ад'ютанта гетмана за самога Хадкевіча, стрэлам забіў яго наповал, за што тут жа расплаціўся ўласным жыццём – быў засечаны рукой самога Яна Хадкевіча.
Праз тры гадзіны пасля пачатку бою шведы былі зламаныя, а іх бягучы конніца растаптала ўласную пяхоту. Сам Карл IX быў паранены і ледзь не трапіў у палон, яго выратаваў адзін са шведскіх салдат, які аддаў каралю свайго каня, той даскакаў да берага, дзе яго чакаў флот, і, пасля таго як шведскі кароль падняўся на борт, тут жа аддаў загад адплыць сваёй эскадры.
У бітве пад Кірхгольмам шведы пацярпелі поўнае паражэнне, яны страцілі прыблізна ад 5 да 9 тысяч салдат забітымі, палоннымі і тымі, хто патануў у Дзвіне пры спробе ўцёкаў. Было захоплена 60 шведскіх сцягоў і 11 гармат. Страты Хадкевіча былі нязначнымі, крыху больш за сто чалавек забітымі і дзвесце параненымі.
Пасля перамогі Хадкевiча у бітве пад Кірхгольмам было заключана перамір'е на 3 гады, шведскі кароль вярнуўся назад на радзіму і на час забыўся пра дамаганні на Лівонію, а слаўнае імя вялікага гетмана літоўскага Яна Карла Хадкевіча стала вядома ўсёй Еўропе.
