Пасля смерці вялікага князя літоўскага Вітаўта ў 1430 годзе вялікакняскі прастол заняў яго стрыечны брат Свідрыгайла. Але неўзабаве, у 1432 годзе сваё права на прастол заявіў родны брат Вітаўта, Жыгімонт Кейстутавiч, што і паслужыла штуршком да міжусобнай вайны ў ВКЛ.
1 верасня 1435 года князь Жыгімонт са сваім войскам, які складаўся з 12000 польскіх салдат, уключаючы атрады сваіх прыхільнікаў, якімі камандаваў яго сын Міхаіл Жыгімонтавіч, падышоў да Вількаміра, дзе яго ўжо чакаў князь Свідрыгайла са сваім войскам, у якую ўваходзілі палкі з Полацка, Кіева, Смаленска, а таксама лівонскія рыцары на чале з магістрам Франкам Керсдорфам. Камандаваў войскамі князь Жыгімонт Карыбутавіч, былы намеснік Вітаўта ў Чэхіі. Ён вярнуўся з атрадам гусітаў і далучыўся да Свідрыгайлы.
Замест таго каб рыхтаваць да бітвы сваё войска, Свідрыгайла, вырашыў, што размоклая ад дажджоў мясцовасць не падыходзіць для бітвы, і пачаў адводзіць свае войскі бліжэй да Вількаміра. У гэты час князь Міхаіл Жыгімонтавіч рашуча скарыстаўся дадзеным шанцам, бо войска праціўніка было не пабудавана і не гатова для бою, ён даў загад да атакі.
Нечаканае і лютае наступленне выклікала паніку ў шэрагах войскі Свідрыгайла. Сам жа ён страціў свайго каня і зброю, і толькі дзякуючы Жыгімонту Карыбутавічу, які схаваўся са сваімі гусітамі за вазамі, пастаўленымі ў круг, і даўшаму адпор салдатам Жыгімонта, дазволіла яму ўцячы з 30 вершнікамі. Свідрыгайла ў гэтай бітве страціў усё, у тым ліку і апошняга свайго саюзніка, Лівонскі ордэн, у якога ў Вількамірскай бітве быў забіты магістр Франк Керсдорф, а таксама мноства шляхетных рыцараў.
Бітва пад Вількамірам стала пераломнай у вайне за ўладу ў Вялікім Княстве Літоўскім, Жыгімонт зайшоў на трон ВКЛ, а Свідрыгайла, фактычна пакінуты без Войска, Больш быў не ў стане аказваць супраціў Жыгімонту.
