Ян Янавіч Глябовіч нарадзіўся ў 1544 годзе. Яго бацькам быў Віленскі ваявода і канцлер ВКЛ Ян Юр'евіч Глябовіч, а маці Алена з Заслаўскіх. Род Глебавічаў пайшоў ад Манвіда (Манівіда), які быў віленскім ваяводам у часы князя Ягайлы, а потым стаў найбліжэйшым паплечнікам Вялікага князя Літоўскага Вітаўта.
Бацька Яна Глябовіча памёр у 1549 годзе і выхаваннем хлопчыка займалася яго маці. У перыяд з 1560 па 1561 год юны Глябовіч знаходзіўся пры каралеўскім двары Жыгімонта Аўгуста. У 1563 ён ужо служыць ротмістрам у Полацку пад камандаваннем мясцовага ваяводы Станіслава Давойны. Праявіў сябе ў абароне горада ад войскаў Івана Грознага, якія аблажылі горад 31 студзеня 1563 года. Нягледзячы на моцнае супраціўленне маскоўскім войскам удалося ўзяць горад, а сам Глябовіч трапіў у палон.
У палоне Ян Глябовіч стаў выконваць функцыі перакладчыка, бо ён адзіны ведаў рускую мову. Ён выступаў ад імёнаў палонных і ўдзельнічаў у перамовах паміж Іванам Грозным і пасольствам ад Жыгімонта Аўгуста. Апроч перакладу, ён вёў таемную перапіску з амбасадарамі ад Жыгімонта, і адзін з яго таемных лістоў быў перахоплены людзьмі Грознага. Маскоўскі цар вырашыў скарыстацца гэтым і замест якіх-небудзь наступстваў для яго прапанаваў Глябовічу служыць яму.
Перамовы аб абмене і вызваленні з маскоўскага палону літоўскіх і польскіх палонных ішлі вельмі цяжка, а Грозны ўвесь час пагражала саслаць іх у далёкія правінцыі Маскоўскага княства, дзе ўмовы ўтрымання палонных былі вельмі дрэннымі, I Ян Глябовіч пагадзіўся на службу Івану Грознаму, каб хоць такiм спосабам вызваліцца з палону і дапамагчы іншым палонным.
Пасля падпісання папер аб тым, што Глябовіч згодзен служыць Івану Грознаму, яго ўвосень 1565 гады адпускаюць з палону. Па прыбыцці ў Літву, ён адразу ж распавёў Жыгімонту Аўгусту аб тым, што быў вымушаны падпісаць гэтую дамову, каб выйсці з палону, і пра тое, што павінен быў у Літве вербаваць людзей для службы Маскоўскаму княству.
Нягледзячы на тое, што Вялікі князь Літоўскі і кароль польскі Жыгімонт Аўгуст, давяраў Яну Глябовічу, аднак вымушаны быў пагадзіцца на правядзенне судовага працэсу над ім, з-за яго прызнання аб падпісаных паперах аб службе Маскоўскаму цару. Дакладна не вядома кім быў ініцыяваны гэты працэс, магчыма нядобразычліўцамі і літоўскім вялікім маршалкам Янам Хадкевічам, з якім у яго былі прахалодныя адносіны, а магчыма Хадкевіч, з прычыны сваёй пасады быў вымушаны выклікаць яго ў суд, што выканаць усе фармальнасці. Так ці інакш Жыгімонт Аўгуст, апраўдаў Глебавеча, аргументуючы гэта тым, што ён падпісаў гэтыя паперы пад прымусам, што не можа лічыцца здрадай, тым больш ён адразу ж пасля прыбыцця ў Літву з маскоўскага палону расказаў пра гэта.
Нягледзячы на ўвесь гэты судовы працэс, Ян Глябовіч працягнуў сваю дзяржаўную і ваенную кар'еру. У 1571 годзе яго прызначылі кашталянам мінскім, у 1575 годзе старастам анікшцкім, 1576 годзе старастам радашковіцкім, у 1580 годзе падскарбіем літоўскім, у 1585 годзе кашталянам трокскім і ў 1586 годзе ваяводам троцкім.
Хоць Глябовіч, як вайсковец і прымаў удзел у 1579 годзе ў вызваленні Полацка, узяцці Вялікіх Лук і аблозе Пскова, ён больш за ўсё займаўся дзяржаўнай дзейнасцю, дзе дасягнуў вялікіх поспехаў. Ён прымаў удзел у прыняцці Люблінскай уніі, адыгрываў не малаважную ролю ў выбары каралёў Рэчы Паспалітай; Генрыха Валуа, Стэфана Баторыя і падчас абрання Жыгімонта Вазы ўзначальваў дэлегацыю з патрабаваннем падпісаць трэці статут ВКЛ. Апроч гэтага без яго не абыходзіліся ні адны перамовы і падпісанні якіх-небудзь дакументаў з Маскоўскім княствам, якія ён, як правіла, і ўзначальваў.
Апроч асноўнай дзейнасці, Глябовіч таксама займаўся і мецэнацтвам і быўшы спачатку каталіком, перайшоў у кальвінізм, быў адным з тых, хто ахвяраваў на кальвінісцкі сабор у Вільні, а таксама за ўласныя сродкі пабудаваў кальвінскі сабор у Мінску і ў Заслаўі, дзе па яго запрашэнне некаторы час працаваў філосаф і тэолаг Сымон Будны.
Быў жанаты на Кацярыне, дачцы ваяводы інаўрацлаўскага Яна Эразма Кратоскага. У шлюбе ў іх нарадзілася двое сыноў Ян і Мікалай. Памёр Ян Янавіч Глябовіч у 1590 годзе.
